QUACIENDAS

IN MEMORIAM: RICCIO (12 APRIL 2004 – 28 DECEMBER 2017)

Riccio’s eigenaresse (zijn stamboomnaam was Quaciendas Ricciolino Diamante uit het eerste nestje van Duchy) stuurde ons het bericht van zijn overlijden.
Het is zo mooi en liefdevol geschreven dat wij het graag integraal (uiteraard met haar toestemming) op onze site willen delen na het In Memoriam van zijn moeder.
Het bezorgde ons een brok in de keel. U misschien ook.

Beste Greet en Alex,

Met pijn in mijn hart stuur ik jullie deze brief om jullie op de hoogte te brengen van het overlijden van Riccio. Het is inmiddels meer dan een maand geleden gebeurt maar ik kan er maar niet aan wennen dat hij er niet meer is. Het is stil in huis.
Wat heb ik een geweldige hond aan Riccio gehad! Wat een grote schat!
Hij was mijn liefste en beste vriend!
Ik heb met hem veel meegemaakt. Heel veel mooie avonturen en belevenissen. Die herinneringen zal ik nooit vergeten en kan ik gelukkig terug zien op vele foto’s.
Helaas heb ik ook minder gelukkige tijden met hem meegemaakt. Maar dat lag niet aan hem!
In 2013 liep mijn huwelijk op de klippen en dat resulteerde in een scheiding. Beide hondjes bleven bij mij, zowel Lisa als Riccio. Daar was ik heel blij mee. De honden zijn het enige geweest waar geen langdurige strijd om geleverd hoefde te worden. Mijn ex had geen enkele belangstelling meer voor ze. Dat klinkt onvoorstelbaar en dat was en is het nog steeds voor mij. Maar zo werkt het bij sommige mensen dus. Zij waren mijn grote troost en een hele goede reden om door te gaan. Het leidde af, ik moest er met hun uit, zij moesten verzorgd, geknuffeld en er moest gespeeld.
Lisa was al behoorlijk op leeftijd (ruim 16) en helaas heb ik haar in 2014 moeten laten inslapen. Dat was zowel voor Riccio als voor mij een groot verlies. Samen hebben we flinke wandelingen gemaakt om eraan te wennen dat we voortaan met z’n 2-en door het leven zouden gaan. We vonden een nieuw evenwicht.
Begin 2015 verhuisden we samen naar een huurhuis aan de andere kant van de stad. Een gevolg van mijn scheiding. Voor Riccio een nieuw wandelgebied, nieuwe buurthonden en nieuwe geurtjes. Het ging goed tot op een warme zomerse dag. We woonden er inmiddels een half jaar, toen Riccio tijdens een wandeling in de woonwijk, plotseling aangevallen werd door een Amerikaanse Bulldog. Die hadden we beide niet zien aankomen. Die hond komt onverwachts uit een huis rennen, springt direct op Riccio af en grijpt hem bij zijn kop. Complete horror! Zo’n hond laat dus niet los. Uiteindelijk ben ik met Riccio bij de dierenarts beland. Die constateerde schaafwonden op zijn kop en 2 gaten in het verhemelte waar de hoektanden van die hond hadden gezeten. Dat moest uit zichzelf dichtgroeien. Het leek gelukkig dus mee te vallen. In de ontmoetingen met andere honden bleef Riccio onbevangen, vriendelijk en sociaal. De kanjer!
In mei 2016 belande ik met Riccio bij de dierenarts ivm een traanoog. Dit bleek een Cornea Ulcus te zijn. Het herstelde niet ondanks de vele oogdruppels en zalfjes en uiteindelijk belandde ik met hem bij een oogspecialist in Zutphen. Hij heeft 4 weken met een contactlens gelopen en een kraag om, maar daarna was de beschadiging in zijn hoornvlies gelukkig dicht.
Eind 2016 verhuisden we terug naar onze vertrouwde wijk dicht tegen het centrum aan. Tijdens de verhuizing viel me bij Riccio weer een traanoog op. We belanden weer bij de dierenarts. Het was hetzelfde probleem maar nu aan het andere oog. Om het hele proces enigszins te versnellen ben ik direct weer naar de oogspecialist in Zutphen gegaan. Ook nu werd hij geopereerd en kreeg hij voor 4 weken een contactlens in en een kraag om. Na die weken was ook nu het hoornvlies gelukkig dicht.
Gaandeweg merkte ik dat zijn ogen wel achteruit gingen. Bij schemer botste hij soms tegen iets op of verstapte zich bij een stoeprand. De dierenarts constateerde dat beide hoornvliezen troebel waren en dit had te maken met littekenweefsel naar aanleiding van zijn hoornvliesproblemen. Zijn bijzondere mooie kleur ogen verdween voor wazig grijs/blauw. Mensen die ik op straat trof, dachten dat hij staar had. Zo zag het er dus uit maar dat was het niet. Thuis was het geen probleem, hij liep nergens tegenaan en buiten de deur keek ik extra voor hem mee.
Hij was inmiddels ruim 13 en niet meer zo energiek. Lange wandelingen hoefden voor hem niet meer. Maar zoals altijd was hij alert op wat ik ging doen, liep me achterna….ook als ik naar toilet moest lag hij aan mijn voeten, at goed, dronk goed, sprong voor een knuffel op de bank, zocht tijdens wandelingen contact met mensen voor een aai of een hondenkoekje, wilde op uitstapjes in de auto mee. Kortom, zijn oude dag zag er prima uit, niets om me zorgen over te maken.
Eind november kwam ik op een vroege ochtend beneden en schrok enorm. Riccio liep overal tegenaan en zwabberde op zijn poten. Hij kon zijn evenwicht niet houden en viel om. We konden diezelfde ochtend bij de dierenarts terecht. Die vond Riccio er slecht uitzien, waarschijnlijk een hersenbloeding….hij kreeg een prednison injectie. Ik heb zelf uiteraard ook zitten googelen en hoopte op een vestibulair syndroom, wat van tijdelijke aard kan zijn.
In de dagen daarop had ik het idee dat hij licht opknapte. Hij kreeg nog een prednison injectie. Hij ging vooruit, liep weer redelijk stabiel. Toch had de dierenarts mij gewaarschuwd. Hij vond Riccio er nog steeds slecht uitzien en gaf mij het advies het nog een paar dagen aan te zien. Ik dacht….geen haast als het niet hoeft. Ook de gedachte hem binnenkort wellicht te moeten missen vond ik onvoorstelbaar en ondraaglijk. Ik dacht….ik geef hem alle tijd voor herstel of om mij aan te geven dat het voor hem niet meer hoeft. Hij heeft het nog 3 weken redelijk volgehouden maar toen ging het wel erg snel achteruit en kon ik er niet meer omheen. Hij was ziek, voelde pijn, liep stram, lag het liefst, stopte met eten. Zo wil je je hondje niet zien. Alles beter dan te moeten zien dat hij lijdt. Het moment was daar. Dat was 28 december. Precies een jaar na onze verhuizing terug in onze vertrouwde buurt.
Wat mis ik Riccio verschrikkelijk! Het is zo stil in huis zonder het geluid van hondennagels op de vloer, geslobber in een waterbak, geblaf als de deurbel gaat, gesnuffel in een boodschappentas, een diepe zucht, likken en smakken bij gekriebeld en geknuffeld worden. De riem hangt doelloos aan de kapstok. Ik heb mijn werk en ik zoek afleiding buitenshuis, dat helpt. Dan gaat het prima. Maar hier in huis is zijn afwezigheid zo voelbaar. Dat heeft tijd nodig maar ik geloof niet dat dit ooit zal wennen. Ik weet hoe het met hem was. Ik heb aan Riccio een geweldige hond gehad, zo lief, zo gezellig, zo vrolijk, zo fijn. Hij was mijn bijzondere maatje waar ik zo veel van hield.
Terugblikkend komen er ook vragen. Heeft die aanval van die hond grotere schade aangebracht dan het leek? Hebben zijn latere oogproblemen daar iets mee te maken gehad? Is zijn algehele conditie erg achteruit gegaan van die 2 operaties? Of staat het allemaal los van elkaar? Wie zal het weten?
Bij jullie is hij geboren en hij heeft bij jullie een geweldige start gehad! Dat heb ik zelf kunnen meebeleven tijdens de heerlijke puppy bezoekjes in 2004. Daarom heb ik ervoor gekozen om jullie via deze brief op de hoogte brengen. Maar ook om jullie te laten weten hoe fijn ik het heb gevonden om het baasje van Riccio te zijn geweest.
Op de website las ik dat Riccio zijn moeder Duchy begin 2017 is overleden. Het ziektebeeld voor overlijden wat ik lees bij Duchy, lijkt op het ziektebeeld van Riccio, al is het bij Duchy sneller gegaan.
Ook lees en zie ik foto’s van kersverse Barbet-puppys. Wat een schatjes! Ik wens jullie daar veel plezier en geluk mee!
Met een snik maar ook een zeer hartelijke groet uit Leeuwarden, Erna.
Typisch Riccio

-hield van muziek maar niet van Jan Smit, dan ging hij janken………………………………………………….
-zocht tijdens wandelingen contact met mensen ipv honden……………………………koekjes………….
-een groot aanpassingsvermogen, verhuisde vrolijk weer mee………………………………………………..
-als ik ging bellen……………………liep ie de kamer uit en begon ergens aan te krabben uit protest
-begon te piepen van puur geluk………………………voor een eitje bij t ontbijtje………..………………….
-hield van water maar zou er nooit pardoes inspringen, er moest een strandje zijn………………….
-was hartelijk naar mensen, groot en klein, ook de dierenarts werd vriendelijk begroet…………..
-heeft nooit 1x gegromd of zijn tandjes laten zien…………………………………………………………………….
-als iets hem niet beviel dan nam hij afstand, conflicten ging hij uit de weg……………………………..
-een mand was niet aan hem besteed, of op de vloer en anders op stoel, bank of bed…………….
-buiten was iedereen geweldig, maar thuis was het fijn als het (vreemde) bezoek weer ging…..
-begon ook wel te klieren als het bezoek te lang bleef, naar buiten willen en erin, eruit, enz…..
-zeker de laatste jaren liet hij dat goed merken, hij paste goed op mij……………………………………..
-vond het prima in de auto, ging zeer relaxed liggen…………………………………………………………………
-niezen of hoesten vond hij verontrustend, dan liep ie de kamer uit………………………………………..
-hij wist wanneer het zaterdag was, dan moesten we de stad in voor kaas………………………………
-ging met zijn kont op je voeten zitten……………………………………………………………………………………..
-zorgde altijd dat ie mij in het gaten kon houden, ging strategisch ergens liggen……………………..
-vond het heerlijk om zich op zijn rug te storten en te rollen op die rode lopertjes bij winkels….
-begreep heel goed hoe je in bed moest liggen, met het hoofd op het kussen………………………….
-en zo kan ik nog wel even doorgaan………………………………………………………………………………………..
-mooie herinneringen die me een glimlach bezorgen………………………………………………………….