QUACIENDAS

Geschiedenis Lagotto Romagnolo
Van de waterhonden is de Lagotto Romagnolo één van de oudst bekende rassen. Als water retriever kwam de Lagotto Romagnolo al in de 16 de eeuw voor op de vlakke lage landen van Romagna (Bassa Romagna), de lagunes bij Comacchio en de moerasgebieden bij Ravenna in Italië.

Het is bekend dat de bewoners van dit gebied, de "vallaroli" of "lagotti" genoemd (bewoners van het vlakke moerasland) bij de jacht gebruik maakten van een kleine hond met een krulvacht. Er is een gedicht bekend van Erasmus van Valvasone uit 1591 genaamd "La Caccia" (de Jacht) waarin melding wordt gemaakt van een jachthond met krulhaar die niet bang is voor zon, ijs en water en die bergen kan beklimmen, rivieren kan doorwaden, in rotsachtige gebieden rent, het struikgewas met doornen induikt en blijmoedig het gevogelte naar de jager brengt. Ook werd in deze periode reeds gezocht naar truffels. Deze activiteit was echter veel minder populair dan vandaag, temeer omdat toen de truffel veelvuldig te vinden was. In de 19 de eeuw begon men met de drooglegging van dit gebied. Hierdoor verviel geleidelijk de jacht functie van de Lagotto en uiteindelijk verdween het jachtinstinct volledig.

In de periode 1840-1890 kreeg de Lagotto definitief de taak als truffelzoeker. Maar ook hierin werd men tegen gewerkt. Snelle en onzorgvuldige ontbossing zorgden er voor dat de truffel steeds zeldzamer werd. De competitie tussen de truffelzoekers werd groot. Het gevolg was een wereld van haat en nijd, jalousie, wantrouwen, oneerlijkheid en zelfs wreedheid. Men heeft hier tot op heden mee te maken. Een ander gevolg was dat men geen oog meer had voor de typische ras eigenschappen van de Lagotto maar veel meer ging letten op de eigenschappen nodig om truffels te zoeken. Dit resulteerde in kruisingen met o.a. pointers, poedels, setters, griffons en andere jachthonden. Het ras dreigde te verdwijnen.

De reactie kwam eind jaren 70 van de vorige eeuw. Ene meneer Toschi, die de Lagotto nog goed kende vanuit zijn jeugd, nam, met een aantal andere vooraanstaande mensen uit de kynologie het initiatief om de Lagotto voor de ondergang te behoeden. In 1988 werd te Faenza de Italiaanse Lagotto Club opgericht. Uiteindelijk is men er in geslaagd om de 'echte' Lagotto weer terug te fokken zodat deze in 1991 officieel werd erkend. In 1993 is men weer begonnen met het showen van dit ras.
Waarschijnlijk als gevolg van toerisme ontstond er al vrij snel belangstelling in het buitenland voor de Lagotto, m.n. in Zwitserland en Scandinavië. Ook in Nederland werd hij reeds in 1991 gesignaleerd

Karakter
De Lagotto Romagnolo reageert van oorsprong terughoudend naar andere mensen en nieuwe ervaringen. Daarom is het essentieel dat al in het nest wordt begonnen met de socialisatie.
Overal aan laten wennen en mee naartoe nemen.
Vele lagotti hebben na ongeveer een jaar weer een terugval, net of ze vergeten zijn wat ze hebben geleerd en dat vereist wederom geduldige herhaling van de socialisatie.
Maar rond 2 jaar wordt de hond meer stabiel op dat punt. En dan wordt hij ook steeds gemakkelijker.
Het is wel een hond die duidelijk moet weten wie de baas is.
Hij heeft veel beweging nodig en wil graag werken voor zijn baas.
Voor hondensporten als behendigheid of gehoorzaamheid is hij zeer geschikt, maar wel met beleid en geduld bijbrengen.
Heeft hij eenmaal leren zwemmen dan blijft hij dat graag doen.
Naar de “eigen” mensen is het een heerlijke huishond, die graag vetroeteld wil worden.
Hij heeft een grote aaibaarheidsfactor

Afwijkingen
De meest voorkomende afwijkingen bij de Lagotto Romagnolo zijn HD en Cataract (een oogziekte). Vraag altijd bij een fokker of de honden waarmee is gefokt daarop zijn getest en wat de uitslagen daarvan zijn

Verzorging
Een voordeel van de Lagotto Romagnolo is dat hij niet verhaart. Dat maakt hem geschikt voor mensen die allergisch voor honden zijn.
De vacht heeft wel onderhoud nodig. De vacht heeft de neiging te gaan klitten.
In klitten kunnen ongedierte e.d. gaan zitten. Regelmatig borstelen (zeker eens per 2 weken) is dan ook een “must”.
Het is mogelijk de hond twee keer per jaar vrijwel kaal te laten scheren. Maar als u niet van een kale hond houdt dan zal hij zo'n 4 keer per jaar naar de trimmer moeten voor een knipbeurt. Of u leert het zelf om uw hond te verzorgen.
Verwijdering van haargroei in de oren is een aandachtspunt.